Ölünecek Sevgili

ölünecek sevgili

Bir hayat enkazının altında mahzur kaldım

Arayan soran yoktu bunaldım da bunaldım

Bir ışık arıyordum güneş gözümü aldı

Kör karanlık günlerim artık mazide kaldı

Teller kopmuş perişan kimse bakmaz yüzüne

Bir kırık kalp sazını bıraktım ellerine

Parmak ucu mızraptı tüm duygular sesteydi

Gönül aşkı doğurmuş hem güfte hem besteydi

Canevimin bir daha işi olmaz kederle

Harcayamaz bu dünya düşmek de neymiş derde

İnsan olan her zaman vefa nedir bilmeli

Uğrunda ölünecek sevgiliyi sevmeli

Nevzat Doğanay